„Dopóki Polska znajdowała się pod zaborami, środowiska preeugeniczne (np. warszawskie czasopismo „Czystość”) nie wysuwały żadnych radykalnych postulatów. Ale niemal jednocześnie z odzyskaniem niepodległości, już na początku listopada 1918 r., naprędce zwołany został Zjazd w sprawie Wyludnienia Kraju (zwany potem I zjazdem eugenicznym). Jedna z jego sekcji zażądała od tworzących się dopiero władz państwowych przymusowej sterylizacji wszystkich „nawykowych” przestępców, „zwyrodniałych umysłowo” (chodziło zarówno o niedorozwój umysłowy, choroby i zaburzenia psychiczne, do których także zaliczano epilepsję), nieuleczalnie chorych, pensjonariuszy państwowych zakładów karnych lub zakładów opiekuńczych. Domagano się sterylizacji dobrowolnej „dziedzicznie chorych”, co do których zachodziła obawa, że ich schorzenia zostaną przeniesione na następne pokolenia (nie znano jeszcze mechanizmu dziedziczenia, uważano, że większość ciężkich schorzeń ma charakter dziedziczny). Żądano, by tylko ludzie zdrowi mieli prawo do zawierania małżeństwa. Członkowie Polskiego Towarzystwa Eugenicznego (nazwa została przyjęta w 1922 r.) jeździli na zagraniczne kongresy eugeniczne, populacyjne i zjazdy antropologiczne. Uczeni eugenicy, profesorowie antropologii, psychiatrii i psychologii przestrzegali podczas tych spotkań przed negatywnymi skutkami krzyżowania się ras ludzkich.”

Więcej, m.in. na temat uśmiercania pacjentów z Owińsk i Poznania, a także na temat zbrodniczej działalności dr Wiktora Ratka, dyrektora szpitala psychiatrycznego Dziekanka koło Gniezna, w tekście Magdaleny Gawin „Eugenika - ciemna strona postępu”, który jest dostępny na tej stronie: http://www.ihpan.edu.pl/?id=405

 „W ujeżdżalni 1. Pułku Szwoleżerów przy ul. Husarskiej, okrzykniętej przez prasę „Ujeżdżalnią śmierci”, został 4 grudnia 1928 roku śmiertelnie ranny w wyniku pojedynku wicedyrektor Powszechnego Banku Kredytowego dr Aleksander Ostoja- -Zawadzki, syn komendanta miasta w czasie wojny bolszewickiej, znanego generała. Trafiony w skroń, padł nieprzytomny i zmarł zanim dowieziono go na salę operacyjną Szpitala Ujazdowskiego. Zawadzki, jak pisała potem prasa, chyba przewidywał swą śmierć, bo noc poprzedzającą pojedynek spędził na konferencji ze swym adwokatem. Sprawcą jego śmierci stał się – ówcześnie dziennikarz, później powieściopisarz – Stanisław Strumpf Wojtkiewicz. http://pl.wikipedia.org/wiki/Stanis%C5%82aw_Strumph-Wojtkiewicz

Obaj byli rezerwistami: on porucznikiem, a jego przeciwnik kapitanem i dlatego stanęli naprzeciw siebie w mundurach. Żona pisarza była kuzynką Zawadzkiego i jakieś przedmałżeńskie związki sprawiły, że ów – dowiedziawszy się o tym po jakimś czasie – poczuł się do spoliczkowania go i wyzwania na pojedynek. Sekundanci uzgodnili najłagodniejsze warunki, jakie przewidywał kodeks honorowy: dystans 35 kroków i nienagwintowane pistolety bez muszek. Przypadek sprawił, że Strumpf Wojtkiewicz – niemal nie celując, jak potem twierdził – trafił tak nieszczęśliwie.” Cały tekst St. Milewskiego o pojedynkach tutaj : http://www.palestra.pl/index.php?go=artykul&id=2931

                   A MODERN FAIRY TALE